Mijn oudste zoon vroeg vandaag aan me: “We zien papa toch wel weer ooit?” “Ja,” zei ik. “Dat denk ik wel. Wanneer wij op een dag doodgaan komen we misschien weer bij elkaar.” “Dan pleeg ik zelfmoord,” zei hij. OMG wat had ik nu weer gezegd!?

Voorzichtig legde ik hem uit dat ik, zijn broertje, al zijn vriendjes, zijn opa’s en oma’s en zijn ooms daar heel verdrietig over zouden zijn. En dat papa zou willen dat hij van het leven geniet, leuke dingen doet, vrienden maakt en in ieder geval probeert om elke dag te lachen. Hij dacht even na, leek het toen wel oké te vinden, want hij zei: “Dan doe ik het niet. Maar mam, over dat lachen. Ik heb jou al heel lang niet meer écht horen lachen.”

“Je hebt gelijk.” Zucht, hoe lukt het die kinderen toch altijd weer je een spiegel voor te houden. "Ik heb niet meer zo veel om over te lachen", zei ik aarzelend. "Maar zullen we samen proberen dat weer vaker te doen?” Hij knikte. We gaven elkaar een knuffel. En ik voelde me schuldig omdat ik dit jongetje op de wereld had gezet die zich, na alle zorgen om zijn vader, nu ook zorgen om zijn moeder maakte.